Enquête-maffia maakt ongelukkig...

Vorige week nog kregen we te horen namens Maurice de Hond en Pepsi-Max dat we ons doodvervelen en ontevreden zijn met ons bestaan, dat maar liefst 24% der Nederlanders zou willen emigreren. En dat ook het werk maar een zeer matig genoegen is met een procentje of 15 die graag van baan zouden wisselen. Voeg daarbij die 15% van de vrouwen die hun baas graag eens de waarheid willen zeggen en het beeld is compleet: de vaderlandse arbeidsmarkt is een tranendal.

Zo niet in het kersverse onderzoek van Motivaction voor Randstad waaruit blijkt dat maar liefst 93% van de werkenden in dit land zeer tevreden is met het leven. Dat werkende leventje krijgt maar liefst het rapportcijfer 7,4. Werken maakt gelukkig is dan ook de conclusie van het onderzoek.

Hallo heren enquêteurs, zijn we nou gelukkig of ongelukkig? De martelende onzekerheid die jullie scheppen met al die onderzoekjes, dat maakt ons pas echt ongelukkig.
Zou het toeval zijn dat als Pepsi ons bestaan wil verdynamiseren de uitkomst luidt dat we in snakken naar extra adrenaline in ons nare leventje? Terwijl uitzendburo Randstad die graag hoort dat werken zo leuk is eveneens op de wenken wordt bediend???
Nee, de enigen die echt gelukkig worden van al dit kwaliteitsonderzoek zijn de enquêteburo's zelf. Die bakken op bestelling elke keer weer een onderzoekje waarvan de conclusie al bij voorbaat vaststaat en verdienen daar een mooie boterham aan.

Mannen en complimenten

Brits onderzoek heeft het aangetoond: mannen zijn slecht in het geven van complimenten. De duizend ondervraagde Britse dames bevestigden het van harte. En dat 90% van de dames met plezier een complimentje in ontvangst neemt is ook al niet erg wereldschokkend.
Tel uit je winst heren, schot voor open doel, geef dat complimentje en ze is weer helemaal tevreden.
Toch doen die kerels het niet.

Tja dames, zo makkelijk is het niet voor een beetje kerel. Die is namelijk bang. Die gaat net zo lang nadenken hoe dat complimentje dan wel niet gaat aankomen, of het welkom is, vleiend maar niet slijmerig en vooral niet te opdringerig. En tegen de tijd dat dat allemaal is doorgerekend in het mannetjesbrein, dan hoeft het al niet meer.
Terwijl het toch zo simpel is.
Wij dames krijgen het liefst een compliment van onze eigen vent. Dan zijn we zo vertederd dat de schat het foutloos uit z'n mond heeft gekregen, dat we drie weken niet naar andere mannen kijken. Dat is dus altijd prijs heren, niks om bang voor te zijn.
En collega's zijn ook meestal welkom. Maar dan graag over onze stijl, onze kleding en dat we zo mooi zijn afgevallen. Dus niet over borsten, billen en dat soort zaken. Over ons buro heenhangen en proberen in ons decolleté te kijken tijdens het complimentje kan ook tegen werken. Als we serieus in jullie geïnteresseerd zijn komen we wel met dat decolleté over jullie buro heenhangen.
En vreemden, tja, die moeten zich een beetje inhouden. Wat een beetje bouwvakker als compliment bedoelt komt niet altijd zo over. Gek hè?
Alleen voor hele knappe, gespierde of rijke mannen maken we in het publieke domein graag een uitzondering...

Bokito: read his lips!

De visie op elkaar van gorilla Bokito en de vrouwelijke bezoeker van Blijdorp die dagelijks bij hem langs kwam verschillen nogal. De vrouw wist zeker dat Bokito een speciale band met haar had, als ze haar hand op de glasruit zette kwam hij er altijd aan en glimlachte naar haar. Primatoloog Frans de Waal zegt dat gorilla's nooit glimlachen. Als apen hun bovenlip optrekken doen ze dat om te dreigen.
Wat Bokita tegen haar 'glimlachte' was de boodschap dat ze hem behoorlijk irriteerde en nu toch snel moets oprotten omdat hij haar anders wel eens goed te grazen zou nemen.
De vrouw wilde het niet zien. Het gevolg is bekend, Bokito sleepte haar aan de haren mee en beet haar vele malen. Maar zodra ze weer uit het ziekenhuis mag, heeft ze alweer aangekondigd, gaat ze weer bij Bokito op bezoek. Hun band is nu immers hechter dan ooit.
Het is dezelfde 'blindheid' voor body language die mishandelde vrouwen keer op keer weer terugstuurt naar een mishandelende partner of in de handen doet vallen van de volgende mishandelaar. We lezen iets anders dan ze uitstralen en we kunnen gewoon niet geloven dat wat we zien niet is wat ze zijn.
Onze hangup: we willen zo graag in ons eigen beeld van een man geloven dat we die grijnzende aap in ze niet herkennen.

De Nederlander doet het veel minder vaak!

Zoals in het voorjaar opeen duizenden blaadjes aan de bomen verschijnen, zo verschijnt ook het ene onderzoek na het andere. Hebben we net te horen gekregen dat we tot de meest gelukkige Europeanen behoren, komt Durex met zijn jaarlijkse rapport over sex in de hele wereld. En daarbovenop nog een onderzoek over de dikste Europeanen.
Om met Durex te beginnen: waar de gemiddelde Nederlander het in 2001 nog 2,3 keer per week deed, is dat in vijf jaar gezakt naar slechts 1,8 keer per week! Dat is een daling van meer dan 20%!
Een alarmerend cijfer. De minister van gezinszaken moet direct een parlementaire comissie instellen om te onderzoeken wat hier aan de hand is. Dit is een zaak van nationaal belang.
Maar gelukkig kunnen we ons troosten met de gedachte dat we zo gelukkig zijn. Dus blijkbaar heeft de frekwentie van sex niets te maken met gelukkig zijn? Goed nieuws voor de smachtende singles.
In dat Durex onderzoek zit om de een of andere reden geen Scandinavisch land, dus we kunnen niet checken of die dolgelukkige noorderlingen het vaker doen dan wij. De ongelukkige zuiderlingen echter wel. Dus meer sex maakt ongelukkiger?
De Duitsers blijken de Grieken te hebben ingehaald als de dikste Europeanen. En laten die Duitsers nou ook nog eens heel laag gescoord hebben in het geluksonderzoek. Zouden dikke mensen ongelukkiger zijn? Toch ook weer niet, die ongelukkige Italianen en Spanjaarden zijn niet dik. Maar misschien doen ongelukkige dikke mensen het dan minder vaak? Helaas, die Duitsers doen het toch weer vaker dan wij. En die al bijna even moddervette Grieken hebben de hoogste sex-frekwentie van heel Europa...
Minister Middelkoop, doe je werk, zoek dit tot de bodem uit!

Geluk is met de domme

Gelukkig! Het is weer zover. Er is weer een groot onderzoek uitgekomen over geluk. En geluk hebben we, wederom staat Nederland (weliswaar onderaan) in de top-5. Yes, we zijn gelukkig!
De universiteit van Camebridge heeft het allemaal haarfijn uitgezocht. Het plaatje begint bekend te worden, de Scandinavische landen zijn het gelukkigst, de Mediterrane landen het ongelukkigst. Savoire-vivre of het Bertolli olijfolie-gevoel helpen niet, die saaie duffe noorderlingen die de kunst van het leven niet verstaan blijken toch echt keer op keer gelukkiger.
Maar waardoor dat nou precies komt kunnen onze vrienden uit Camebridge niet duidelijk maken.
Geld is het niet, dat hebben ze wel kunnen constateren. Een belangrijk element is wel het vertrouwen dat men stelt in zijn regering. En laat nou diezelfde Nederlanders die hun geloof in politiek en overheid al lang en luidruchtig zijn kwijtgeraak o zo gelukkig zijn! De notoire kankerpitten die nooit een blad voor de mond nemen en zo'n kort lontje hebben, de botteriken van Europa, die zijn vreselijk gelukkig. De logische gevolgtrekking is dus dat die immer zeikende Nederlanders zo maar wat roepen, zonder dat er een diepe gedachte achter zit. Zou het spreekwoord 'Geluk is met de domme' dan toch kloppen? Zou domheid bepalend zijn voor geluk?
Deze stelling lijkt door verder onderzoek bevestigd te worden.
Het gelukkigst zijn ze in Zuid-West-Overijssel en in Oost-Groningen. Zijn daar niet net extra miljarden naartoe gesluisd door voormalig onderwijsminister Maria van der Hoeven omdat die kleine autochtone boerenpummeltjes daar te dom waren om fatsoenlijk te leren lezen en schrijven?
En, extra bewijs: het meest ongelukkig zijn ze in Den Haag. Terwijl je er toch gif op in kunt nemen (Wouter Bos zei het al) dat het doctorandus-gehalte onder de politici ver boven het landelijk gemiddelde zit. Voeg daar nog bij al die ministeries, lobbyclubs en andere rond een regering klevende clubs. Logisch dat de intelligentie daar het hoogst van het hele land moet zijn. En toch zijn ze ongelukkig!
Dus inderdaad, het is nu bewezen, het geluk is met de domme. Spaar die extra miljarden voor het onderwijs uit en hou het volk lekker dom. Voor hun eigen bestwil. Daar worden ze gelukkig van.
En tegelijk is (helaas net nà de week van de filosofie) en passant nog even een stelling van Aristoteles ondergraven, die stelt 'Het echte geluk is het onbeperkte gebruik van het verstand.'

Female chauvinist pigs

Het zijn gouden tijden voor de heren. Nog altijd maken ze thuis het toilet niet schoon, maar ondertussen laten de dames zich door de plastisch chirurg nieuwe lippen, borsten en schaamlippen aanmeten. Middels een brazilian wax worden ook de verst verstopte laatste schaamharen genadeloos uitgerukt en al paaldansend in haar sexy lingerie weet de moderne vrouw de heer van haar aantrekkelijkheid te overtuigen.
En de dames benoemen het tevreden als zelfbewustzijn en vrij omgaan met je eigen sexualiteit.
Ondertussen kijken de heren der schepping tevreden toe, de dames beconcurreren elkaar op leven en dood om zo bimbo mogelijk te zijn.
Natuurlijk wordt ze dat niet door alle andere dames in dank afgenomen. Zo is er vandaag nog een manifest tegen de bimbo-isering en bitchering van de maatschappij het land in gestuurd. De oproep wil een kritische tegenbeweging opwekken en streeft ernaar 'het schoonheidsideaal een andere wending te geven'.
Het klinkt een beetje verongelijkt en boos omdat ze de boot hebben gemist.
Nee, dan Ariel Levy, schrijfster van het boek 'The female chauvinist pig'. In tegenstelling tot de male chauvinist pig die de vrouw als een lekker stukje vlees beschouwde maakt de female chauvinist pig een sexobject van andere vrouwen en zichzelf. Dat verbouwen van je lichaam met de pornostar als rolmodel wordt door jonge meiden in de VS gezien als iets dat 'is part of the job description of being female'.
Bij Levy geen verbetenheid, maar heldere en humorvolle analyse van het fenomeen en de terechte constatering dat 'sexy' niet direct ook met sex te maken heeft. Er kan helemaal niet meer zonder een afspraak in de agenda gevreën worden, eerst moet de dame in kwestie naar de plastisch chirurg om zich een paar borsten aan te meten en de schaamlippen in model te laten brengen, dan langs de wax en de lingerieshop.
En dan maar hopen dat de felbegeerde heer ondertussen niet in slaap is gesukkeld...

De kniebroek en andere sexy mannendracht

Collega Peer gaat weer tekeer! Vrouwen met kniebroeken doen pijn aan zijn ogen.
Nou heeft ie natuurlijk wel een beetje een punt, de kniebroek scoort niets als een van de meest geraffineerde vrouwelijke kledingstukken. Maar...

... waar wij vrouwen toch wel heel veel kunnen hebben, van avondjurken tot spijkerbroeken en minirokjes, zijn de heren toch beduidend minder goed bedeeld.
Eigenlijk kunnen ze zich alleen vertonen in een lange pantalon die hun puntknieën en ballonkuiten zorgvuldig afdekt. Een enkeling met gespierde benen en een gevulde zwembroek mag zich vertonen in iets korts, maar dan houdt het ook helemaal op.
In de geschiedenis is het reeds vele malen geprobeerd, maar het blijft lachwekkend: helden als Heracles in een opwaaiend zomerrokje, Napoleon in een kniebroek, de hopman van de padvinderij, die rare Schotten, de plusfour... You name it en het staat ze niet.
Ik heb trouwens goed nieuws voor Peer (niet verder vertellen, maar in de 70's liep hij rond in een tuinbroek en bezocht mannenpraatgroepen): de tuinbroek komt terug.
Tommy Hilfiger himself heeft hem in de nieuwe collectie zitten.

Nog meer leuke mannenbroeken: hieronder een gallerij met een aardig overzicht

broeken